Sevgiden ve Merhametten Ne Kadar Uzağız

Bu yazıyı şuan haberleri izlerken yazıyorum. Ülkemizde durmadan görmek istemeyeceğimiz görüntülerle, duymak istemeyeceğimiz şeylerle karşılaşıyoruz.

İzlemeden de olmuyor, gözlerin kapalı yaşayamassın çünkü. Ancak gerçek anlamda psikolojim elvermiyor artık. Boğazıma bir şeyler takılıyor her izleyişimde, hemen her haberde.

Bu kadar büyük olan nedir diyorum.

Güzel bir vatanımız var, cennet gibi bir ülkemiz, harika bir kültür geçmişimiz var. Neyi paylaşamıyoruz? Herkesin imrenerek baktığı bir Ata'mız var. 

Tek ihtiyacımız biraz sevgi değil mi sizce de? Bir birimizi sevmekten ne kadar da uzağız.

Fox Tv'yi izliyorum ben. Fatih Portakal'a bayılıyorum, o kadar mantıklı bir insan, o kadar aklı başında ve sağ duyulu ki. 

Her gün gözaltılar, tutuklamalar, patlamalar, ölümler, tecavüzler, hırsızlık, cinayet ve daha kim bilir neler neler. 

Şuan izlediğim bir haber var mesela dehşet içindeyim, gözyaşlarımı tutamıyorum bir anne kendi öz çocuğunu ceza diye çamaşır ipiyle arabasının arkasına bağlayıp sürüklüyor. Anne ya anne! 

En merhametli olması gereken kişiler annelerken, bir annenin şu yaptığına bakar mısınız? Daha ne bekleyebilirim diyorum bu toplumdan.

Sonra geçtiğimiz günlerde Sapanca'da sokak köpekleri zehirlendi, resmen bir katliamdı olanlar. Sosyal medya yankısını görenleriniz olmuştur belki, o videoları falan. Kaldı ki bu olay Türkiye'nin her yerinde sürekli olan bir uygulama, Sapanca daki olay sadece yankı buldu, sosyal medya görünürlüğüne sahipti bu kadar. Sesini çıkaramayan, bir kap yemeğe, bir kap suya biraz sevgiye ihtiyacı olan canlara bunu yapmak neden? Ve zehirleme o kadar acı verici bir öldürme şekli ki. 

Tamam anlıyorum sevmeye bilirsin, korkabilirsin, nefret dahi edebilirsin ama zarar vermeni gerektirmez bu. Lütfen sevmiyorsanız görmezden gelin. Kalbim acıyor gerçekten.

Bu kadar merhametsizliği kaldıramıyor yüreğim artık. Daha 20 yaşımdayım ben ve geleceğe dair umudum neredeyse kalmadı.