VİSNELİKİRAZ

Bir çok şeyin zevk vermediği yavan geldiği bir dönem geçiriyorum, gelecek kaygısı tüm ruhumu ve bedenimi sararken bu kaygıyı ortadan kaldıracak hiç bir girişimde bulunmadan savsaklanıyorum. Gerçekten durumum yakınmayı gerektirmeyecek kadar utanç verici çünkü sıfır çaba dolayısı ile bolca kaygı. Fakat günün sonunda ayaklanıp bir yol çizmeyi becerebilirsem yürümem daha kolay olacak. Sanmayın ki böyle söylüyorum diye battaniyenin altına girip ağlıyorum, hep depresyondayım, değilim.  Bunlar dışında anlatacak pek bir şeyim yok aslında bakarsanız okumak için biriken çok kitabım var, izlemek için not aldığım çok film ve dizi var. Bense onları okumak ve izlemek için hazır olmayı bekliyorum, bakalım... Serkan'ın askerden gelmesine 44 gün kaldı. Bunca gün nasıl bu kadar çabuk geçti o kadar şaşırıyorum ki gideceği zaman hiç geçmeyecek ve her gün özlemden delirip ağlayacağımı sanmıştım ama gayet kolay ve hızlı geçti. Diyete başlamıştım ve 1 haftada 1 kilo gitmişti bile ama tabii

Hellooo Nasılsınız? Görüşmeyeli uzun zaman oldu. Bugün buraya sohbet etmeye geldim doğrusu, o zaman anlatmaya başlayayım. :) Yazmadığım süre boyunca birçok şeyle uğraşıyordum aslında: tez, formasyon, dersler vs.  Tezimi tamamlayamadım maalesef, enerjimi buna yettiremedim ve çalışmam gereken konuya da ısınamadım aslında bakarsanız ben de bu sebeple tezimi önümüzdeki döneme bırakmış oldum zaten formasyon sebebi ile yine Sakarya'da olacaktım, formasyon dersleri, staj gibi işlerim olacaktı kalan zamanlarımı da genişçe teze ayırır ve bu defa istediğim ve ısındığım bir konu seçerim diye kafamda planladım. Yazmadığım bu süreçte gazetelere iş başvuruları yaptım, önceki yıllarda 1 yıl kadar da köşe yazarlığı yapmıştım biliyorsunuz. Başvurularım sonucunda 15 günlük bir deneme süreci ile Sakarya'da yerel bir gazeteye kabul edildim ama sadece bir gün devam ettim (biraz komik aslında) ne ortam ne insanlar olmam gereken yer değildi ve ben orada asla mutlu olamayacaktım üstelik yapma

Merhabalar, Bugün bu yazıyı sizi çok değerli bir yazarla tanıştırmak için yazıyorum. Yüzyüze görüşme fırsatım henüz olmasa da tanıdığım anda hayran oldum kendisine. Yazar Rukiye Türeyen. Sakarya'da yaşıyor. %99 engelli, bir tek işaret parmağını kullanabiliyor. Kullanabildiği o parmağı ile kitap yazmaya başlıyor. Yatağa bağımlı fakat zihninde yarattığı ve yazıya geçirdiği karakterlerle belki de o bağımlılıktan sıyrılıyor. Hayattan vazgeçmiyor, onu özgürlüğüne kavuşturacak çaresini kendisi buluyor, yazıyor... Yazıyor, yazıyor ve kendi kitabını çıkartıyor, düşünsek imkansız gelebilecek bir şeyi başarıyor, annesini düşünüyorum sahip olunacak en mükemmel evlada sahip değil mi sizce de? Rukiye abla, sizi de utandırmıyor mu azmi ile, başarısı ile... Kendisi ile gurur duyulacak ve her daim övgü ile bahsedilecek bir kadın bence. Kitaba gelecek olursam henüz okumadım, siparişi verdim gelmesini bekliyorum okumak için. Okuduğumda mutlaka ama mutlaka yorumumu yazıyor olacağım.

Hellooooo!!! Şuan saat sabah 09:18 ben uyanalı yarım saati geçti. Önceden öğlene kadar uyuyan ben artık genellikle sabah çok erken saatlerde uyanıyorum, yıllardır ilk kez biyolojik saatim oluştu; geceleri 12-1 gibi uykum geliyor, uyuyorum sabahları da erkenden uyanıyorum bu durum beni oldukça memnun ediyor, böylece hem günü kaçırmıyorum hem de kendi düzenim yerleşmeye başlıyor. Şuan bu yazıyı da camdan dışarıyı izlerken yazıyorum, malum bahar ayındayız ağaçlar çiçek açıyor, kuş cıvıltıları akşama kadar hiç durmuyor. Sanki doğa keyifle göz kırpıyor. Bu yıl kış yaşanmaması biraz üzdü tabii, ne doğru düzgün kar yağdı ne de tam bir soğuk oldu ama bahar tam zamanında tam olması gerektiği gibi geldi bence.  Sabahları uyandığımda koltuğun burasına oturup perdeyi sonuna kadar açıp sokağı, kuşları, kedileri yani gördüğüm her şeyi uzun uzun izlemek en büyük keyfim, sanki bu şekilde damarlarımda ki kan daha kolay akıyor ve güzel şeyler gördüğümde nefes alıyor gibiyim, yüzüme bir gülümsem

Merhabalar, Bu yazımı evimden -Trabzon'dan- yazıyorum.Yaklaşık 20 gündür buradaydım, yarın geri dönüyorum. Pazartesi üniversite hayatımın son dönemine başlıyorum bu yüzden kendimi sık sık bu düşüncenin içinde yoğrulur ve bundan sonra ki hayatımda neler yapacağımı düşünürken buluyorum gerçi biliyorum hayatta bir çok şey hiç de plandığımız gibi gitmiyor ama kişilik meselesi işte düşünmeden de duramıyorum, neyse ki yeni bir hayata başlayacak olmaktan -ne yapıyor olursam olayım- mutluyum.  Tatilim genellikle evde tam da istediğim gibi ailemle vakit geçirip dinlenerek geçti. Kardeşim saydığım arkadaşlarımla görüştüm, sevdiğim mekanlarda onlarla zaman geçirdim. Elimde olsa sanırım bir süre daha geri dönmez burada kalırdım, Serkan da olmayınca benim için Sakarya'ya dönmenin pek bir anlamı yok doğrusu. Konuyu Serkan'a gelmişken her ayın sonunda yazmayı planladığım şu askerlik yazısını -yeni bir aya girmiş de olsak- yazayım, sıkıcı mı oluyor bilmiyorum ama erkek arkadaşını askere g