VİSNELİKİRAZ

Bugün benim için asıl hayallerime dönüş yaptığım bir gün oldu. Zaten bir süredir düşündüğüm bir konu kafamı kurcalarken, annemle belgesel izliyorduk. Hayvanları kurtaran bir veteriner ana konusu idi belgeselin. 6 yaşımdan beri hayalini kurduğum şey Veterinerlik idi. Hayvan doktorlarına Veteriner dendiğini 6 yaşında öğrenmiştim o günden beri Veteriner olmak istedim.  Sürekli bunu söyleyip durdum, yaşıtlarım öğretmen olmak istiyorum, doktor olmak istiyorum derken ben Veteriner olmak istiyorum diyordum. Zaman geçti, liseye başladım.  Hatırlıyorum da 9. sınıf benim için pek çok zorlu günleri beraberinde getirmişti. Ders çalışmıyor, okulumdan, sınıf arkadaşlarımdan ve öğretmenlerimin tümünden nefret ediyordum. Derslerim berbattı.  O yıl 9. sınıfın sonunda Veterinerlik hayalimi bir kenara bıraktım çünkü sayısal zordu ve ben ders çalışmak istemiyordum, fizik, kimya ve biyoloji öğrenmek istemiyordum. En az nerede zorlanacaksam orada olmayım diye düşündüm. Ayrıca lise hocalar

   Çok uzun zamandır burayı inanılmaz ihmal ettiğimin farkındayım ve gerçekten bunun vicdan azabını çekiyorum, kendime burayla alakalı olarak verdiğim sözleri tutamıyor, hedeflerimi gerçek kılamıyorum. Size yapabilecek olduğum bir açıklama da yok doğrusu. Sadece girmiyorum, yazmıyorum işte. Sebepsizce her şeyden elimi ayağımı çektim. Bir tek gazetede yazmaya devam ediyorum düzenli bir şekilde, benim için oldukça önemli biliyorsunuz. Derslerim yine felaket durumda. Çok çok kötü. Ciddi anlamda okulumun uzayacağı daha şimdiden belli. Bölüm değiştirmek istiyorum ancak Sakarya'dan da gitmek pek olacak iş değil benim için şuan, sevdiceğimde ayrılmak zor geliyor bunun yanında çok güzel bir düzenim var orada yeni bir şehre adapte olmakta zorlanacağımı düşünüyorum.    Şuan evimde, Trabzon'dayım zaten biraz daha huzurluyum doğrusu tek problem erkek arkadaşımı biraz özlüyor olmam o da atlatılamayacak bir durum değil şuan için. Geçiş meselesi olmayınca tabii bende alternatif olarak açı