VİSNELİKİRAZ

   Merhabalar, ben her zaman olduğu gibi uzun zamandır buralarda değildim. Aslında ara ara bir şeyler yazdım ama hiç yayınlamadım, her neyse.    Aslında son zamanlarda yazdığım birçok yazı gibi bu da öylesine bir şeyler anlattığım bir yazı olacak. Artık şunu öneriyorum bunu öneriyorum, şu dizi öyle bu kitap böyle gibi ayrıntılı şeyler yazmak hiç ama hiç zevk vermiyor ancak belki yazının ilerleyen satırlarında son zamanlarda izlediğim bir kaç diziyi öneririm. Malum bu dönemde yapılacak en iyi şey okumak ve izlemek gibi görünüyor.  Neler anlatsam bilmiyorum. Bir yerlerden başlayalım. Aslında burada çoğunlukla hayatımdan duygularımdan bahsettiğim için ortalarda olmadığım süre boyunca başıma gelen değişikliklerden bahsetmem garip olmaz.    Sevgili dostlarım, zorlu bir okul dönemi geçirdiğimi yazılarımı takip edenler mutlaka biliyordur. Gerçekten bitmeyecek bir çile gibiydi, sanki sonsuza dek sürecekti, sanki sonsuza dek o tezi yazamayacaktım, kabusum olmuştu fakat hepsi geçen yıl bitti

Dün sabah herkesten önce uyanıp güneşlikleri açmaya başladığımda farkettim ki gözlerimiz kapalı yaşıyoruz sanki. Camın önüne oturup dışarıyı seyrettim, gerçekten uzun bir süre. Yaprakların uçuşarak dallardan düşüşünü izledim, rüzgarın ıslığını dinledim. Mesela karşı evin bahçesinde iki tane nar ağacı varmış Eylül ayından beri buradayız ve bunu dün sabah farkettim, günde belki 2 belki 3 kez geçiyorum o evin önünden. Sonra tam karşıda kocaman büyük bir ağaç var yapraklarının ne kadar azaldığını dün farkettim, geldiğimizde ne kadar gür ve heybetliydi ancak şimdi dalları çıplak kalmaya yüz tutmuş. Günde kaç kez geçtiğim sokakta ki şeyleri bile farketmiyormuşum. Görmek için önce bakmak gerekir ya bizler bakmıyoruz bile. Okula mı gideceğim? Aceleyle evden çıkıp koşa koşa durağa git dolmuşa bin ve aynı şekil de eve geri dön. Bazen her şeyin tam ortasındayken durup derin bir nefes almak gerekmez mi? Bizler nefes aldığımızı bile unutarak yaşıyoruz çoğu zaman. Ve yine dün küçücük bir ana şahit

Hayatta çok zor günler var, gerçekten boğazımızı düğümleyen bazen bizi hıçkırıklara boğan... Yüreğimizin yerinden söküldüğü, aklımızın almadığı çözümsüz zamanlar var. Bazı şeylerin çözümü, çıkışı yok onlar için gereken tek şey zaman. Bende oturmuş bana biçilen sürenin geçmesini bekliyorum ve geçecek, her şey eskisinden çok daha güzel olacak biliyorum. Tüm bu hissettiğim duygulara rağmen bugün aynı hayat beni kahkahalara da boğan hayat oluyor. Belki de hayatı güzel yapan tüm bunlardır. Belki de bu kendimi avutma yolumdur, her neyse sonuç olarak her şeye rağmen keyfim yerinde diyebilirim çünkü zaman akıp geçiyor. Düşünsenize bunları yazmaya başladığımdan şuana kadar kaç dakika geçip gitti bile. Önemli olan her anın değerini bilmek, güzel yada kötü her anımız o kadar iyi ki. Onun haricinde sabah bir boğaz acısı ile uyandım ki sormayın gitsin, kısa sürede geçecek gibi de durmuyor. Her an kendimi antibiyotiğin kollarına bırakabilirim ama direniyorum. Bu sırada bu satırları yazarken

**Okumaya başlamadan önce sizden ricam bu şarkı ve okumaya aynı anda başlamanız. Ancak o zaman yazının anlamını hissedebileceğinizi düşünüyorum. Spotlight Soundrack    Bazı zamanlar, bazı hisler olur ya... Sizce hayat gerçekten nedir? diye sorduran, hissettiren... Bazı müzikler vardır ya hani, acının tam ortasından geçen. Bazı görüntülerden daha gerçek, her şeyi yüzünüze birer birer çarpan ve sizi derinlere daldıran.    Hayat güzel ve hayat kötü... Ne kadar büyük bir ironi değil mi hayat? Öylece zamanda asılı kalmışız gibi. Aslında tek başımızaymışız ve başka kimse yokmuş gibi... Sanki koca dünya da bir tek benmişim de diğer her şey bir görüntü gibi... Sanki gözlerimi kapatıp açsam kapkara bir boşlukta uyanacakmışım gibi.     Bazı zamanlar kendimi sanki uzaktan izliyormuşum gibi ; sanki iki tane ben varmışta oracıkta oturuyor kendi yaşamımı izliyormuşum gibi... Sanki sadece o derin sızı geldiğinde tek kişi oluyor, o ikinci ben bu anlarda gidiyormuş da dünya tam da işt