VİSNELİKİRAZ

Dün sabah herkesten önce uyanıp güneşlikleri açmaya başladığımda farkettim ki gözlerimiz kapalı yaşıyoruz sanki. Camın önüne oturup dışarıyı seyrettim, gerçekten uzun bir süre. Yaprakların uçuşarak dallardan düşüşünü izledim, rüzgarın ıslığını dinledim. Mesela karşı evin bahçesinde iki tane nar ağacı varmış Eylül ayından beri buradayız ve bunu dün sabah farkettim, günde belki 2 belki 3 kez geçiyorum o evin önünden. Sonra tam karşıda kocaman büyük bir ağaç var yapraklarının ne kadar azaldığını dün farkettim, geldiğimizde ne kadar gür ve heybetliydi ancak şimdi dalları çıplak kalmaya yüz tutmuş. Günde kaç kez geçtiğim sokakta ki şeyleri bile farketmiyormuşum. Görmek için önce bakmak gerekir ya bizler bakmıyoruz bile. Okula mı gideceğim? Aceleyle evden çıkıp koşa koşa durağa git dolmuşa bin ve aynı şekil de eve geri dön. Bazen her şeyin tam ortasındayken durup derin bir nefes almak gerekmez mi? Bizler nefes aldığımızı bile unutarak yaşıyoruz çoğu zaman. Ve yine dün küçücük bir ana şahit

Ne zaman bir şey yazmaya kalksam en çok zorlandığım şey başlık bulma konusu oluyor biliyor musunuz? Çünkü hani genellikle şu kitap, bu film, şu bu yemek hakkında yazmıyorum -onlara başlık bulması kolay- genelde neler yaptığımı, duygularımı düşüncelerimi falan anlatıyorum ya burada yani günce gibi kullanıyorum aslında burayı bu yüzden işte başlık bulmak zor oluyor benim için. Her neyse yine öylece yazacağım işte... Şuan biraz heyecanlı ve gerginim de. Mideme kramplar giriyor belki bir iki kelime bir şey yazarsam rahatlarım diye düşündüm. Havalar birden soğudu, bir çok yerde yükseklere ilk kar düşmüş bile. Bu yıl için bu evi tutarken ara kat olduğundan çok sıcak olacağını düşünerek tutmuştuk lakin hiç de öyle olmadı. Soğukların başlayıp Ekim ayının kapıyı çalmasıyla ben çoktan üşümeye başlamıştım bile ve Kasım ayının son günlerini yaşarken havanında iyice soğuması ile şuan kendimi donma moduna aldım. Böyle giderse bu kış bu evde donacağım gibi görünüyor. Bunun dışında Pazartesi günü

    Kulaklıklarımı kulağıma taktım da şuan ben uzun zamandır bu kadar stressiz müzik dinlememiştim. Bölünmeden kendime ayıracağım en az bir buçuk saatim var. Muhteşem!    Bu yıldan öğrendiğim şeylerden en önemlisi şu idi : hayatta hiç bir şeyden şikayet etmemeliyiz. Zaman geliyor şikayet ettiğimiz şeyleri yana yakıla arıyoruz. Mesela ben sakinliği sessizliği arıyorum aylardır. Siz sıkılana kadar kimsenin sizi bölmeden müzik dinleyeceğini bilmek bile çok güzel.   Yolculuk yapıyorum da şimdi nasıl iyi geldi anlatamam. Bileti alana kadar bir kaç kez vazgeçecek oldum fakat cidden ihtiyacım varmış. Birde hava şuan inanılmaz güzel. En ön koltukta oturuyorum. Güneşin pırıltısı ara sıra gözlerimi kamaştırıyor. Sağ tarafıma baktığımda denizi görüyorum. İtiraf ediyorum başta Sapanca Gölü sandım değilmiş, utanarak gülen emoji.    Belki görmüşsünüzdür güneş ışıkları denize vururken denizdeki parıltıları, altın tozu serpilmişçesine olur hani. Allah'ım denizi seviyorum! Uzun uzun o sons