VİSNELİKİRAZ

Hellooooo!!! Şuan saat sabah 09:18 ben uyanalı yarım saati geçti. Önceden öğlene kadar uyuyan ben artık genellikle sabah çok erken saatlerde uyanıyorum, yıllardır ilk kez biyolojik saatim oluştu; geceleri 12-1 gibi uykum geliyor, uyuyorum sabahları da erkenden uyanıyorum bu durum beni oldukça memnun ediyor, böylece hem günü kaçırmıyorum hem de kendi düzenim yerleşmeye başlıyor. Şuan bu yazıyı da camdan dışarıyı izlerken yazıyorum, malum bahar ayındayız ağaçlar çiçek açıyor, kuş cıvıltıları akşama kadar hiç durmuyor. Sanki doğa keyifle göz kırpıyor. Bu yıl kış yaşanmaması biraz üzdü tabii, ne doğru düzgün kar yağdı ne de tam bir soğuk oldu ama bahar tam zamanında tam olması gerektiği gibi geldi bence.  Sabahları uyandığımda koltuğun burasına oturup perdeyi sonuna kadar açıp sokağı, kuşları, kedileri yani gördüğüm her şeyi uzun uzun izlemek en büyük keyfim, sanki bu şekilde damarlarımda ki kan daha kolay akıyor ve güzel şeyler gördüğümde nefes alıyor gibiyim, yüzüme bir gülümsem

Havaların güzel, benimse anlatmak istediğim şeyler olmasından dolayı yazmaya başladım bugün.  Aslında neredeyse bir hafta kadardır yazmak aklımda olan bir şey fakat ne vakit bulabildim ne de ruhsal olarak içimde bir güç. Geçen yazımda erkek arkadaşımın askere gideceğinden bahsetmiştim Kasım 1 gibi onu gönderdik. Gitmeden önce gideceği düşüncesi nefesimi kesiyordu, sanki o gidince tek başıma kalacakmışım, nefessiz kalacakmışım ve bir sene boyunca bir boşlukta çırpınarak geçecekmiş günlerim gibi gelmişti. Önce ki yazılarımı okuduysanız ruhsal olarak ne kadar çabuk düştüğümü bilirsiniz. Gönderdiğimiz gün gerçekten hayatımın en zor günü olabilir, nasıl ayakta durdum, o günü nasıl geçirdim bilmiyorum, bir ömür gibiydi. Tüm arkadaşları tüm tanıdıkları oradaydı gitmesi bir yana onca tanıdığı insanın içinde onu yollayacak olmakta başka bir taraftan beni strese sokuyordu ama şunu anladım ki öyle bir anda insan kimseyi umursamıyormuş ve gönderdim.  Sonrasında gelen günler de farkettim ki ben

^^ Yeni yılın ilk günü. 01.01.2016 ^^    Hayatım boyunca aldığım en güzel hediye bir Ağustos ayında idi.  O hediye zamanla bana daha güzel hediyeler verdi. Bir güzel söz, bir güzel şarkı, bir güzel anı… Bugün onun hakkında yazmak istiyorum.    Dün geceden beri zırıl zırıl ağlıyorum mutluluktan. Dün ki yazımda da söyledim ya yeni yıla girecek olmak benim için çok kıymetli diye. Öyle kıymetli bir gün yaşadım ki. Mutluluk elime bir kağıt verdi, okudum. İnsan ilk cümlede mutluluktan ağlamaya başlar mı? Hem de öyle böyle bir ağlamak değil. Zırıl zırıl yani salya sümük böyle.     Dünyanın en güzel şeyi sevildiğini hissetmek gerçekten, birisinin sana değer verdiğini bilmek, hissetmek. Bazı zamanlar kavga ediyorsunuz, tartışıyorsunuz hatta çok kırıldığınız anlar oluyor. Böyle hiç toparlayamayacak gibi hissediyorsunuz. Ama sonra öyle bir sözcük, öyle bir bakış, öyle bir şey oluyor ki insan bir anda kendini dimdik ayakta buluyor. Sizi düşüren yine sizi kaldıran oluyo

     Yeni bir yıla girmemize şurada saatler kala bir şeyler karalamak istedim malum bu konu da bir şeyler yazmadan olmazdı.    Benim için 2015 bir yandan çok güzel bir yandan da oldukça sıkıntı verici anlarla doluydu doğrusu. Yine de güzel bir yıldı. Her yıl bugün kendimi hem oldukça heyecanlı hemde biraz buruk hissederim. Sanki bir önceki yıl da yaşadıklarım artık benden çok uzaklarmış ve artık onlar benim anılarım değilmiş gibi... Diğer yandan yeni bir yıla giriyoruz değil mi? ( Dans eden emoji) Kimileri yeni yıla girmeyi bir yıl daha yaşlanmak olarak görse de ben hayal ettiğim geleceğe bir yıl daha yaklaşmak olarak görüyorum. Yeni yıl benim için yeni umutlar demek ve yeni yılın gelişi benim için kutlanmaya değer. Bazıları kutlanmaya değer bir şey olmadığını düşünse de veya yeni bir yılın gelişi umurlarında olmasa da bence son derece önemli. Bu tarz günlerin değerlendirilmesi gerek diye düşünüyorum. Bir çoğumuz tüm bir yılı maddi ve manevi tonlarca sıkıntı içinde geçiriyoruz, e