VİSNELİKİRAZ

Bir çok şeyin zevk vermediği yavan geldiği bir dönem geçiriyorum, gelecek kaygısı tüm ruhumu ve bedenimi sararken bu kaygıyı ortadan kaldıracak hiç bir girişimde bulunmadan savsaklanıyorum. Gerçekten durumum yakınmayı gerektirmeyecek kadar utanç verici çünkü sıfır çaba dolayısı ile bolca kaygı. Fakat günün sonunda ayaklanıp bir yol çizmeyi becerebilirsem yürümem daha kolay olacak. Sanmayın ki böyle söylüyorum diye battaniyenin altına girip ağlıyorum, hep depresyondayım, değilim.  Bunlar dışında anlatacak pek bir şeyim yok aslında bakarsanız okumak için biriken çok kitabım var, izlemek için not aldığım çok film ve dizi var. Bense onları okumak ve izlemek için hazır olmayı bekliyorum, bakalım... Serkan'ın askerden gelmesine 44 gün kaldı. Bunca gün nasıl bu kadar çabuk geçti o kadar şaşırıyorum ki gideceği zaman hiç geçmeyecek ve her gün özlemden delirip ağlayacağımı sanmıştım ama gayet kolay ve hızlı geçti. Diyete başlamıştım ve 1 haftada 1 kilo gitmişti bile ama tabii

    Kulaklıklarımı kulağıma taktım da şuan ben uzun zamandır bu kadar stressiz müzik dinlememiştim. Bölünmeden kendime ayıracağım en az bir buçuk saatim var. Muhteşem!    Bu yıldan öğrendiğim şeylerden en önemlisi şu idi : hayatta hiç bir şeyden şikayet etmemeliyiz. Zaman geliyor şikayet ettiğimiz şeyleri yana yakıla arıyoruz. Mesela ben sakinliği sessizliği arıyorum aylardır. Siz sıkılana kadar kimsenin sizi bölmeden müzik dinleyeceğini bilmek bile çok güzel.   Yolculuk yapıyorum da şimdi nasıl iyi geldi anlatamam. Bileti alana kadar bir kaç kez vazgeçecek oldum fakat cidden ihtiyacım varmış. Birde hava şuan inanılmaz güzel. En ön koltukta oturuyorum. Güneşin pırıltısı ara sıra gözlerimi kamaştırıyor. Sağ tarafıma baktığımda denizi görüyorum. İtiraf ediyorum başta Sapanca Gölü sandım değilmiş, utanarak gülen emoji.    Belki görmüşsünüzdür güneş ışıkları denize vururken denizdeki parıltıları, altın tozu serpilmişçesine olur hani. Allah'ım denizi seviyorum! Uzun uzun o sons